baba ile konuşamamak

konuşmak o kadar zor ki gerekmedikce kimse ağzını açmıyor,genelde gözleriyle anlaşılmayı bekler. oturup bir konu üzerine kafa yorduğumuz görülmemiştir, görülsede sonu iyi bitmemiştir :|

hayatta böyle baba oğul oturup muhabbet etmeyiz. ozenirim o babasıyla kanki olan insanlarada nebilim olmuyo bizde ya. aramizda sıkı bir bağ var ama bunu belli edemiyoz heralde.

hep sarhoş olduğundan asla konuşmadık zaten sabah unutuyodu. bide kız çocuğu olduğumuz için çok da kayle almıyodu yani

abi ben adamla konusmak istiyorum telefonda özellikle 1 dakika konuşma sürmez mi ya .d konuşamıyoruz adamla san ki birbirini gören sevgililer gibi mal mal susuyoruz

keşke saatlerce toprağa anlatıp cevap alamamaktansa, nefes aldığını bilseydim de konuşmasaydım. izleseydim öyle. o bile yeterdi

kızlar babalarına asıktır lafına asla katılmıyorum babamla sadece o kül tablası, kumanda, su veya kahve istediginde iletisime gecebiliyoruz. bide hakkını yemiyim dönem sonu gelince derslerimi sorar. hic babamla bi konu hakkında dertlesmedim özeniyorum öyle olanlara ama olmayınca olmuyo iste

baba ile konuşamamaktan ziyade benim sorunum babamı tanımamıştım. daha 6 yaşındayım o zamnlar babam yurt dışında çalışıyordu 2 sene de bir görürdüm zaten kendisini. benden 2 yaş küçük olan kardeşim daha 2 yaşındayken görmüştü babamı. yani ne kadar hatırlayabilir babamı siz düşünün. neyse dediğim gibi daha 6 yaşındaydım o zamnlar bir sabah o 4 yaşındaki kardeşim abla kalk kalk evimize bir adam geldi herkes ona sarılıp ağlıyor dedi. neyse uyandım annemlerin yanına gittik savunmasız bir şekilde korka korka annemin eteğini tuttuk kardeşimle anne bu kim dedik 'babanız kızım dedi' işte o zamn baba kavramı ne demek bilmem bile. ben o gün babamla hiç konuşamadım be

ufak yaşta iken cok calistigi icin konuşamazdik şimdi neşet erteş eşliginde kahve icerken sohbet edebiliyoruz çok şükur.

babamla gün içinde ciddi anlamda aramızda bir diyalog geçmiyor, hiç konuşmadan bir gün geçiriyoruz evin içinde. bazen adını bile unutuyorum

her hafta başında utana sıkıla harçlığımı alırken ki saol babadan başka pek bi muhabbetimiz yok gerçi ona da muhabbet denirse

24 yaşına geldim 1 kez olsun babamla anlaşamadım baba sevgisi saygısı görmedim ailemin geri kalanına da hiç saygısı güveni yoktu o yüzden benim babam var ama yok dedim çok çabaladım ama kendisi kaybetti. şuan ise kardeşim annem ve ananeme ben bakmakla sorumluyum ve onun yapamadığı görevi ben kalanlara fazlasıyla yaptığımı düşünüyorum.

zıttımdır babam en fazla yan yana 5 dakika durabilirim 6 dakkada bir sonra mutlaka bir arıza veriyoruz.

gece gece ne için uğraşıyosunuz ya yok babayla konuşmamak yok babanın garip huyları yok baba sevgisi görmemiş kız vb hiç demiyosunuz var mı yok mu kimin yarasına dokunuyoruz diye...

max konuşmamız 48 saniye oldu son 2 senede ben-alo müsait misin baba-evet söyle ne kadar lazım ben- xxx tl baba-tamam şu zamana hallederim banka call centerları ile daha çok konuşuyorum.

çok saçma değil mi sizce insan babasıyla neden konuşmasın ki ortada çok çok büyük bir neden olmadıkça babanın varlığı bile yeter ya en güçlü sığınaktır sırtını korkusuzca dayayabileceğin bi duvardır bence baba hayatın merkezidir ölüm diye birsey varken saçma nedenlerden ötürü insan niye babasıyla konuşmaz ki bence kıymetini bilin sarılmak isteyipte sarılamamak var sıcak tenini öpmek yerine buz gibi toprağını öpmek var teni hala sıcakken ertelemeyin bence

konuşup anlaşamamaktansa susuyorum kafam rahat oluyo. öpüp sarılıp dinleyip odama geçiyorum. thx god

kutsallığına inandığım bir sifattir . baba... babamı nasıl sevdiğimi anlatmaya kelimeler yetmez keza annemi nasıl sevdiğimi anlatacak sevme eylemide daha icat edilmedi... uzak olmak ve konuşmamak tek çare oldu artık. çünkü ne kadar yakın olursam o kadar üzüyorum onları o yüzden konuşmamak belli bir noktadan sonra en iyisi oluyor. affedin beni ailem, konuşup size zarar vermektense, konusmayip sizsizligin acısına mahkum ettim kendimi. birgün çok ama çok pişman olacağımıda biliyorum...

konuşacak bir babanız olmadığında daha iyi anlayacağınız durum.

17 yaşımda beni evden kovmuştu okula gitmek istemiyorum dediğimde. sonra 6 ay internet cafede kaldım sonra gel dedi eve gittim özür diledik birbirimize ama hiç bi zaman öyle samimi olamadık askere giderken bile bi burukluk vardı yüzümüzde hiç değişmedi derdimi duvarlara anlatıyorum.

yurtdışında okuduğum için haftada 1 ararım ailemi. ama babamla 3haftada anca konuşuruz. geçen cesaretimi topladım ve dedimki baba ben senin kıymetini bilemiyorum kusura bakma dedim sadece para lazım olunca hl hatır soruyorum dedim o da yok dedi sen okulunla ilgilen dedi olur öyle dedi

17 senedir sesini duyamıyorum. çünkü gırtlak kanseri oldu daha ben çocukken ve gırtlağını aldılar. ses cihazı da tutmuyor vücüdu işaret diliyle anlaşıyoruz ama sesi çıksa da kızsa bağırsa.

bir donem her ailede oldugu gibi sorunlar oldu. o sirada babamla annem aralarina buz duvarlar orerken annem gelip derdini anlatirdi; evin buyuk cocugu ve kiziyim sonucta. babamsa susan birisiydi. oyle bagirip cagirmaz. lise gibi donemde, ergenligin hadsafhada oldugu, iletisim kurulmazsa bosluklarda bogulacagi donemde pek iletisimim olmadi babamla. bu yuzden onunla ciddi konular konusurken aglarim ya da bagiririm. cunku napmam gerektigini bilmiyorum. bi ona cok kirilirim, bir ona cok aglarim... gecenler de sey demisti, "sana bizden cok katlanacak bir insan olmayacak kizim." o an dusundum, cok mu kotuyum diye ama ondan demedigini soyledi. ebeveyn icgudusu... her neyse iste, konusamiyoruz.

kimisi ayni evde konuşur bir odanın içinde, kimisi mezarında. kimisi sevinç göz yaşı ile sarılır babasına teşekkürler manasında, kimisi hıçkırık sesleri ile.. teşekkürler baba.

ne zaman küssem gel sinemaya gidelim ya da gezelim der bende giderim

cenazeme gelme demişti abimle ikimize. o günden beri zor konuşurum. telefonda konuştuğumda bile kapatınca sigara yakarım mutlaka. haketmemiştim be